मन-तरंग

माझ्या कन्येचा ब्लॉग चालू केला आहे. केवळ माझा आळशीपणा म्हणून त्यावर काही पोस्ट केले नव्हते. पण आज तिने काढलेले एक चित्र तिच्या ब्लॉगवर पोस्ट करत आहे. तिच्या ब्लॉगची लिंक खाली दिली आहे. तुम्ही अवश्य तिच्या ब्लॉगला भेट द्या. http://a-fragrant-jasmine.blogspot.com/

२-३ वर्षांपूर्वी 'Sunday' नावाचा एक हिंदी सिनेमा येऊन गेला. आयेशा टाकिया, अजय देवगण, अर्शद वारसी असे कलाकार होते. मी तो पिक्चर टीव्हीवरंच बघितला होता. मला खूप आवडला. कदाचित तो नेहमीप्रमाणे एखाद्या इंग्लिश पिक्चरची कॉपी असेलसुद्धा. पण म्हणतात न की अज्ञानात सुख असतं. तसंच मी फारसे इंग्लिश पिक्चर बघत नसल्याने मला काही कळलं नाही की तो पिक्चर ओरिजिनल आहे कि कॉपी. पण मनाला आनंद देऊन गेला हे निश्चित.   तर आज ह्या पिक्चरची आठवण व्हायचं कारण म्हणजे त्या पिक्चरमध्ये जसं आयेशा टाकियाच्या आयुष्यातला फक्त एक रविवार पुसला जातो त्याप्रमाणे माझ्या ऑफिसच्या आयुष्यातले काही महिने पुसले गेले. अर्थात तिच्या आयुष्यातून एक रविवार पुसला जाण्याचं कारण वेगळं होतं आणि माझ्या आयुष्यातले काही महिने पुसले जाण्याचं कारण वेगळं होतं. तर सध्या मी एकदम नॉस्टॅल्जिक मूडमध्ये असल्याने अश्याच अधूनमधून वेगवेगळ्या आठवणी येत आहेत. त्यामुळे ही गोष्ट आठवली आणि विचार केला की एकदा कागदावर (वर्च्युअल का होईना) उतरवावी. असो.   झालं काय की माझ्या दुसर्या कन्येच्या वेळेस मी ७ महिन्यांची मॅटर्नीटी लीव्ह घेतली होती. आणि त

आम्हा भावंडांच्या शिक्षणासाठी म्हणून आम्ही पुण्यात आलो. शाळेत ५ वर्षं आणि ज्युनियर कॉलेजमध्ये २ वर्षान काढल्यावर इंजिनीयरिंगसाठी बाहेर जायची वेळ आली. खरं तर मी पुण्यासारख्या मोठ्या शहरातून एका लहान गावात असलेल्या कॉलेजमध्ये चालले होते. त्यामुळे मनात इम्प्रेशन असं होतं की आपण भारी असणार. (आपण कसे ग्रेट किंवा भारी आहोत असं समजून घ्यायला आपल्याला किती आवडतं नाही!) पण ती समजूत किती चुकीची होती हे तिकडे पोहोचल्या पोहोचल्या लगेच जाणवलं. त्याचं मुख्य कारण तेव्हा मी पुण्यात राहत असले तरी १५-१६ वर्षांपूर्वी वातावरण तसं बरंच बाळबोध होतं. त्यात मी आधी मराठी माध्यम आणि नंतर सप सारख्या कॉलेजमध्ये शिकलेले होते. आणि माझ्या कॉलेजमध्ये उत्तर भारतातले आयआयटी  किंवा तत्सम कॉलेजमध्ये प्रवेश न मिळालेले बहुतांशी विद्यार्थी होते. आणि जे उत्तर भारतीयांना ओळखतात त्यांना हे नक्कीच माहित असेल की त्यांच्या कडे फार पूर्वीपासून दिखावा करण्यावर फार भर असतो. माझा एक वर्ग-मित्र (उत्तर भारतीयच) होता. तो तर सांगायचा की तिकडे लोकांना भले खायला काही नसेल पण आव असा आणतील की काजू-बदाम ह्या खेरीज दुसरं ते काही खातंच नाह

आई आणि बाबा त्यांच्या ४ वर्षांच्या मुलीबरोबर भारताची क्रिकेटची मॅच बघत असतात. मैदानात राहुल द्रविड आणि सचिन तेंडूलकर असतात.  आई: द्रविडला अजिबात पोट नाहीये ना! बाबा: तो काय इतर कोणत्याच खेळाडूंना पोट नाहीये.  मुलगी: म्हणजे त्याला फक्त पाठ आहे? . . . . . . ========================================================================= सदर विनोद आमच्या घरात आज सकाळी लाईव्ह घडला आहे. आम्ही जेव्हा  भारत आणि ऑस्ट्रेलिया दरम्यान चाललेली क्रिकेटची मॅच बघत होतो तेव्हा  मी जेव्हा द्रविडला अजिबात पोट नाहीये असं म्हटलं तेव्हा हा प्रश्न माझ्या ४ वर्षांच्या मुलीला पडला. आणि त्यातून ह्या विनोदाची निर्मिती घडली. :)  

परवा   रविवार   सकाळच्या   - सप्तरंग पुरवणीमध्ये ' महानगरात रुजताना ' नावाचा लेख पाहिला . बहुधा वर्षभर चालणारी लेखमाला असावी .  तो लेख वाचून मला   आम्ही पुण्यात राहायला आलो ते दिवस आठवू लागले . साधारण २३ - २४ वर्षे झाली आम्हाला इथे येऊन . पुणं  अजून एक शहरंच होतं आणि त्याचं महानगरात रुपांतर झालं नव्हतं. त्यामुळे विचार केला की आपण पण आपला पुण्यात नवीन असतानाच अनुभव इथे लिहावा.  वडिलांची नोकरी बदलीची होती . त्यामुळे दर ४ वर्षांनी नवीन गावी बदली . आणि साधारण तालुक्यांच्या गावी बदली होत असे .  माझी सर्वात मोठी   बहिण साधारण   दहावीत   वगैरे   असताना   आईने   बाबांच्या   मागे   लागून   पुण्यामध्ये   घर   बुक   करायला   लावलं .  आणि   तिची   बारावी   झाल्यावर   आम्ही   आमचं   कुटुंब   पुण्यात   हलवलं .  बाबा   बदलीच्या   ठिकाणी   आणि आम्ही पुण्यात   अशी   द्विस्थळी    यात्रा होती . तेव्हा मी सहावीत गेले होते . नवीन आमच्या भागातल्या प्रथितयश शाळेत प्रवेश घेतला . आमची शाळा मुला - मुलींची असली तरी मुलींची शाळा सकाळी आणि