मन-तरंग

काल टीवी वर बातमी बघितली - मनमाड जवळ नाशिकच्या अतिरिक्त जिल्हाधिकार्यांना भेसळखोरांनी जिवंत जाळले. मन सुन्न झाले. काय म्हणावे अश्या अमानुष कृत्त्याला! एक सरकारी अधिकारी कर्तव्यदक्षता दाखवून पेट्रोलमध्ये होत असलेली भेसळ रोखण्याचा प्रयत्न करतो आणि ते गुंड त्यांना जिवंत जाळून ठार मारतात. कदाचित असे कृत्य करत असताना गुन्हेगारांना ठाऊक असते की त्यांना अभय मिळणार आहे. त्यामुळे ते अशी कृत्य करताना कचरत नाहीत. इतर वेळेस आपण ओरड करतो की सरकारी अधिकारी कर्तव्यदक्षता दाखवत नाहीत म्हणून. परंतु ज्यांनी धाडसाने कर्तव्य बजावायचा प्रयत्न केला त्यांन त्याचे हे फळ मिळावे. राज्यातल्या कायदा आणि सुवूवास्थेची शोकांतिका म्हणायला हवी. अतिरिक्त जिल्हाधिकारी ज्यांना जिवंत जाळले त्यांच्या मागे बायको आणि २ मुली आहेत. सरकारने तत्परतेने २५ लाखांची मदत आणि कुटुंबातील एका व्यक्तीला नोकरी देऊ केली आहे. पण त्या बाईचा नवरा आणि मुलींचे वडील तर परत येऊ शकत नाहीत. आणि जे अधिकारी कर्तव्यांची जाणीव ठेवून काम करू इच्छितात त्यांच्या मनात कायम हे भय असणार की कदाचित आपणही ह्या गुंडाराजचे बळी ठरू शकतो. मग त्

इमानदारी हा शब्द जरी घेतला तरी सर्व साधारणपणे आपल्या डोळ्या समोर कुत्रा हा प्राणी येतो. बहुतेक त्याच्या इतकं इमानदार इतर कोणी नसावं! अश्याच एका कुत्र्याचा हा किस्सा आहे. अनेक वर्षं झाली तरी विसर पडत नाहीये.    माझी एक अगदी जीवलग मैत्रीण. त्यांचा बंगला असल्याने त्यांनी कुत्रा पाळला होता. त्याचा रंग पूर्ण काळा होता आणि अत्यंत ferocious होता तो. त्यांच्या घरातली आणि बाहेरची १-२ माणसे वगळता तो बाकीच्यांच्या अंगावर अगदी धावून जायचा. म्हणजे घराची राखण करण्यासाठी एकदम परफेक्ट. मला तर फार भीती वाटायची त्याची. पण माझ्या मैत्रिणीचे वडील अचानक म्हणजे साठीच्या आतंच हृदयविकाराने वारले. सगळ्यांसाठी तो खूप मोठा धक्का होता. त्या कुत्र्याने अन्न सोडून दिले. आणि अवघ्या २-३ आठवड्यात तो पण वारला. काय ही निष्ठा... आज केवळ ही गोष्ट इथे लिहित असताना पण माझे डोळे भरून आले.       

मला कलाकुसर करायला बर्यापैकी आवडते. त्यातल्या त्यात कागद वापरून विविध वस्तू करायला जास्त आवडतं. त्यातलाच एक प्रकार म्हणजे पेपर क्विलिंग! मला फार आवडणारा प्रकार. फार सुंदर दिसते. करणारे बरेच advanced प्रकार करतात. (internet आपण ते बघू शकतो) माझी कला साधी भेटकार्डे करण्यापुरती मर्यादित आहे.   त्यापैकीच एक भेटकार्ड खाली पोस्ट करत आहे. 

पुण्याजवळ सासवड रस्त्यावर विठ्ठल कामतांच फोर्ट जाधवगड म्हणून एक हॉटेल आहे. पूर्वी जाधवांची ती गढी होती. तिचं मूळ स्वरूप जास्तीत जास्त ठेवून त्यांनी एका हॉटेल मध्ये रूपांतर केलं आहे. मध्ये त्यांच्या हॉटेलच्या मार्केटींगचा भाग म्हणून काही discount देऊन एक वर्षाचं सदस्यत्व देत होते. त्यात बर्याच गोष्टी complimentary पण होत्या/आहेत. असंच काही तरी वेगळा अनुभव म्हणून ते सदस्यत्व घेतलं. त्यातीलच एक भाग म्हणजे तिथे एक दिवस एक रात्र मुक्काम मोफत होता.       अनायसे मला डिसेंबरच्या शेवटच्या आठवड्यात सुट्टी असते. मुलींना तर काय नाताळची सुट्टी असतेच. आणि सगळ्यांनी एकत्र निवांत वेळ घालवावा अश्या विचाराने नवर्याने पण रजा काढलेली असल्याने एक दिवस तिकडे घालवायचा ठरलं.      खरं तर पुण्यापासूनचं अंतर आहे साधारण ३५ किलोमीटर. पण अर्ध्याहून अधिक रस्ता हा शहर आणि वर्दळीच्या भागातला असल्याने जायला यायला त्यामानाने बराच वेळ लागला. पण तिथे पोहोचल्यावर मात्र तुतारी वाजवून जंगी स्वागत झाले. आणि विनाकारण जास्त वेळच्या झालेल्या प्रवासाचा शीण गेला. पूर्वीची गढी आताचं हॉटेल असल्याने त्याचा प्रवेशद

मला दोन मुली आहेत. मोठी - वय वर्षे ७ आणि धाकटी - वय वर्षे ३.    मागच्या आठवड्यात आम्ही एका लग्नाला गेलो होतो. तर एका बाईने माझ्या नवर्याला विचारले की "Are they twins ?"   आता बहिणीच असल्याने दोघींची चेहरेपट्टी बरीच सारखी आहे. म्हणजे धाकटीच्या जन्मानंतर कित्येक जण म्हणत होते की दोघी मोठ्या झाल्यावर जुळ्यासारख्या दिसतील म्हणून! आम्हालाही वाटतं की मोठ्या झाल्यावर त्या बर्याच सारख्या दिसतील. माझी धाकटी कन्या पण वयाच्या मानाने जरा उंच आहे पण तरीही आत्ता (म्हणजे एवढ्या लहान वयात ४ वर्षांचं अंतर खूप जास्त असताना)  असं विचारणं म्हणजे मला कमालच वाटली

माझी मोठी कन्या सध्या दुसरीत आहे. शाळा तशी जवळच आहे. पण van ने येते जाते. सकाळी सकाळी ७:३० वाजता तिची van येते. तसं जरा लवकरच असल्याने तिच्याच्याने उठणं होत नाही आणि त्यामुळे आवरणं.   तरी नशीबाने आमच्या घरातून बिल्डींगचा गेट आणि रस्ता दिसत असल्याने van जरी आली तरी van च्या काकांना थांबवता येतं. आणि van च्या होर्नचा आवाज अगदी स्वयंपाकघरापर्यंत येतो.    तर असंच एक दिवस कन्या तयार होउन निघायच्या बेतात असताना मला हॉर्नचा आवाज आला. पण जरा van च्या कर्णकर्कश्य पेक्षा थोडा नाजूक वाटला. त्याला खिडकीपाशी जाउन सांगणं आवश्यक होतं कि कन्या खाली उतरतच आहे आणि थांब म्हणून. म्हणून घाईघाईने खिडकीपाशी गेले आणि खाली वाकून van ला नजर शोधू लागली तर van काही दिसेना. तिचे van चे काका एका वेगळ्याच कारपाशी उभे राहिलेले होते.    अजून बारकाईने पाहिले तर ती होंडा सिविक होती आणि त्यात शाळेची मुलं पण होती. मला तर आश्चर्याचा धक्काच बसला आणि काकांना विचारलं की कोणाची कार आहे म्हणून! तर ती त्यांच्या भावाची कार होती/आहे. आणि ते पण पांढऱ्या नंबरप्लेटवर काळे नंबर असलेली म्हणजे खाजगी वाहन.   मला माहित होते की त्या van च्

डिसेम्बेरच्या शेवटच्या आठवड्यात आम्हाला ऑफिसला सुट्टी असते. त्यामुळे ते जवळ जवळ ८-१० दिवस फक्त मुली आणि घर ह्यांच्यातच घालवले. त्यामुळे ब्लोग जरा दुर्लक्षित राहिला. त्यामुळे ही खूप दिवसांनंतरची हजेरी. चित्रकलेचा क्लास अर्थातच चालू आहे. आता जस-जसे दिवस जात आहेत तस-तसे माझी गुरु मला चित्रकलेतली वेग-वेगळी तंत्र शिकवत आहे. हे चित्र त्यातलाच एक भाग. बर्याच त्रुटी राहिल्या आहेत. पण अजून जमेल ही आशा आहेच... बघा तुम्हाला कसं वाटतंय हे चित्र ते!