मन-तरंग

Programming मधे (मला फक्त C programming येतं त्यामधे तरी निदान ) वेग-वेगळी loops असतात. त्यातलंच एक while loop. तर जेव्हा वरील दिल्या प्रमाणे (while (1)) loop असते तेव्हा त्याला infinite loop म्हणतात. एकदा ते loop चालू झाले की  आपण काही conditon देऊन ब्रेक केल्या शिवाय ते ब्रेक होत नाही. तसच आपल्या मनाचं पण होतं बर्र्याचदा... एकदा एका विचारत अडकले की त्यातून काही केल्या बाहेर येत नाही. आपल्याला काळात असतं की ह्यातून बाहेर पडायला पाहिजे पण ती ब्रेक contition काही केल्या execute होतंच नाही. आपलं मनाचं प्रोग्राम्मिंग काही तरी चुकतं बहुतेक! त्या लूपच्या बाहेर कित्येक चांगल्या गोष्टी असतात. पण मन मात्र नको त्या गोष्टींचा विचार करत आपली सगळी शक्ती त्यात खर्ची करत बसतं... आपल्या कामात जेव्हा एखादी functionality implement करायची असते तेव्हा आपण किती गोष्टी करतो. वेग-वेगळी डिजाईन docs. प्रत्येक error contition साठी check  आणि आप...

रोज ब्लॉग वर काही ना काही पोस्ट करायची एवढी सवय झालीये की काहीच पोस्ट नाही करायचा म्हणजे काही तरी चुकल्या सारखा वाटतं. (एखादी गोष्ट नव्याने करायला लागला की कसं त्याचाच नाद लागतो तसा झाला आहे. ) आज आता लिहिलं तर काही नाही मग पोस्ट काय करायचं.... तर असच नव्याने काढलेले एखादं चित्र टाकावा असं म्हणते. आवडलं तर अवश्य सांगा...

आधी सांगितले तसे हौसेने drawing क्लास चालू केला आहे. तर असच एका क्लास मधे दाराच्या चौकटीला टेकून उभ्या असलेल्या बाईचे चित्र काढायचे होते. आधी बाई काढली आणि मग चौकट काढायची होती. ही सगळी चित्रकला freehand. तर अशी ही चौकट बिन पट्टीची  काढली. माझी शिक्षिका जिला मी ताई म्हणते ती मला म्हणाली ‘अरे वा! बिन पट्टीची छान सरळ रेष काढली आहेस’. तर माझे उत्तर होते की सरळ रेष draw करणे सोप्पे झाले आहे. त्या पेक्षा वेगले आकार किंवा गोलाई काढने फार अवघड जाते. असो. तर मुद्दा हा आहे की चाकोरीबद्ध आयुष्य जगता जगता सरळ रेषेची इतकी सवय झाली आहे की त्याच्या पलिकडे जाऊन वेगले आकार, वेगले विचार करणे अवघड जात आहे. काही लेखन करायला जावे तरी एकदम...

  माझी धाकटी कन्या – वय वर्षे 3. तिच्या कल्पना शक्ती बद्दल काय बोलावे! अजुन शाळेत जात नाही. परन्तु तिची ताई आणि आजू-बाजूची मुले शाळेत जात असल्याने ती पण तिच्या कल्पनेतल्या शाळेत जाते. तिच्या शाळेत तिच्या एक धांडे teacher आहेत. तिला जे काही येत असेल ते सगळे त्यांनी तिला शिकवलेले असते. मग तिच्या शाळेत अनेक प्राणी आहेत. उदाहरनार्था जिराफ, हत्ती, भू-भू, मनी-माऊ आणि माकड. त्यातली मनी माऊ तर तिच्या कडे बघून हसते आणि तिच्या गालावरून हात फिरवून तिला माया-माया पण करते. तिचे कल्पना-विश्व इतके रंगी-बिरंगी आहे की काय सांगू… J आणि ती अत्यंत रसभरीत वर्णन करते की त्याचे चित्र सुद्धा नजरे समोर येते. तर अश्या तिच्या कल्पनाविश्वताल्या एका माकडाचे...

माझी ऑफिस मधे एक मैत्रिण आहे तिचा एक ब्लॉग आहे. तसा म्हणला तर बरच अलीकडे तिने ब्लॉग्गिंग सुरु केला आहे. आणि ती मला कायम सांगत असते की मी एक feedjit नावाचे gadget traffic बघण्यासाठी वापरत आहे आणि अमुक प्रकारचे लोक विसित करत आहे असा ती मला कायम उत्साहात सांगत असते. तेव्हा तिचा कौतुक अवश्य करत असते. पण जेव्हा माज्या ब्लॉग वर माझ्या व्यतिरिक्त इतर visitor जेव्हा मी पाहिला/पाहिली तेव्हा मला कोण आनंद झाला! ह्या ब्लॉग मुले पुन्हा एकदा लहान झाल्याचा आनंद मिळत आहे.  लहानपणी कसा काहीही नविन गोष्ट केली की इतरांनी ती किमान पहावी आणि कौतुकही करावा. आताही अगदी असच वाटत आहे. आता फरक फक्त एवढा आहे की निदान इतरांनी हा ब्लॉग पहावा तरी ही अपेक्षा... :) हा आनंद साजरा करण्यासाठी ही पोस्ट. बघूयात अजून काय कारणास्तव नविन नविन पोस्ट लिहायच्या ते...   

रोज नव-नविन ब्लोग्स वाचणारी मी आज जेव्हा ब्लॉग लिहायला चालू करते तेव्हा अनेक प्रश्न पडत आहेत. माझ्या पोस्ट चे title मराठी मधे कसे द्यावे. तर जर कोणाला ह्या प्रश्नाचे उत्तर देता आले तर मला अवश्य कलवावे... तर नमनाला घडाभर तेल ओतले कारण मला मराठी मधे पोस्ट चे शीर्षक मला देता आले नाही... :( तर ही पोस्ट लिहायचे कारण म्हणजे माझ्यातील हौशी चित्रकाराचे (?) चित्र इथे पोस्ट कराचे आहे. शाळेत असताना कधी माहीत नव्हते की थोडे जास्त परिश्रम घेतले तर अंगातील कला जेवाध्य असतील तेवढ्या विकसित होतील. पण म्हणतात न "It is better late than never ". आत्ता एक चित्रकलेचा क्लास लावला आहे. त्यापैकीच एक चित्र इथे पोस्ट करत आहे.

गावाकडच्या जत्रेत वेग-वेगळ्या प्रकारची माणसा यायची असे म्हणतात - हौशे, नवशे आणि गवशे... तसंच ह्या ब्लॉग च्या जत्रेतली मी हौशी... :) ब्लॉग च्या नाव प्रमाणे मनात बरेच तरंग असतात. त्यांना मूर्त स्वरुप इथे देता येइल असे वाटते.